Ζουμπουλάκη VS Καμπουρίδου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΑΝΙΝΑΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΖΕΛΑ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΟΥ

«Μεγαλώσατε στην Καβάλα. Ποια η σχέση σας με την ιδιαίτερη πατρίδα σας;»

«Ο πειρασμός να απαντήσω ‘καμία’ είναι μεγάλος, αλλά τον αντιπαρέρχομαι: με την Καβάλα με δένουν  αναμνήσεις από παιδική- εφηβική ηλικία, καθώς και φιλίες που ξεκίνησαν εκείνη την περίοδο και αντέχουν ακόμα. Εξακολουθώ να θεωρώ ‘καλύτερούς μου φίλους/φίλες’ αυτούς ή αυτές που γνώρισα όταν ήμουν 0-17 ετών, δηλαδή στην Καβάλα. Από κεί κι ύστερα, θυμάμαι οτιδήποτε είχε συγκεκριμένη μυρωδιά: τις ψαραποθήκες βγαίνοντας απ΄την πόλη, τα ψαράδικα στην παραλία, τα πεύκα του Αγίου Σύλλα,  τον καφέ  Ανανιάδη, τα μπαχαρικά Ασυριάν, τα γλυκά Καζαντζίδη, τους κουραμπιέδες Φέσσα και πάει λέγοντας. Οι μυρωδιές, επειδή ‘κατάγονται’ από παιδική ηλικία, έχουν μεγάλη ένταση και γεννούν ανάλογα συναισθήματα. Με αυτήν την έννοια, αγαπώ την Καβάλα σαν ένα χώρο γεμάτο μυρωδιές, άρα  συναισθήματα. Μ΄αρέσει κι όλας, από αισθητική άποψη – η θάλασσα, το Κάστρο, το υδραγωγείο και το λιμάνι, είναι από τα ομορφότερα του κόσμου. ΄Η ίσως να μην είναι  και να τα βλέπω έτσι, λόγω  μυρωδιών.»

«Ποιος σας ανακάλυψε, ποιος σας βοήθησε στην δημοσιογραφία;»

«Με ανακάλυψε η Ελενα Ακρίτα. Μ΄έβγαλε πρώτη σ΄ένα διαγωνισμό διηγήματος στον ‘Ταχυδρόμο’ κι όταν πήγα να πάρω το ‘βραβείο’ της ζήτησα δουλειά. Είχα μόλις γυρίσει από ημιθανείς σπουδές στην Αμερική. Με πήγε στον τότε διευθυντή του ΄Ταχυδρόμου’, κ. Νίκο Κυριαζίδη, και με προσέλαβαν στο μεταφραστικό. Μετά με ξανα-ανακάλυψε ο Οδυσσέας Χατζόπουλος, που μου έδωσε χιλιάδες βιβλία να μεταφράσω στις εκδόσεις ‘Κάκτος’. Το ’93 ο Ιστός/Μανόλης Σαββίδης έβγαλε το πρώτο μου βιβλίο με διηγήματα (‘Κενά Μνήμης’). Πολλοί άλλοι άνθρωποι με βοήθησαν, η Φλώρα Τζημάκα πχ (διευθύντρια του ‘Elle’) που μου συμπαραστάθηκε σε δύσκολους καιρούς. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο τωρινός μου εκδότης, είναι βράχος, όπως και ο Θανάσης Τσιρταβής, επιμελητής στα ‘Αόρατα κορίτσια’ και φίλος αγαπημένος»

«Ποια είναι τα προσόντα που οφείλει να έχει ένας δημοσιογράφος;»

«Να είναι περίεργος, να θέλει να μαθαίνει, να διαβάζει ασταμάτητα, να δουλεύει ασταμάτητα. Όπως όλα τα πράγματα έτσι και η δημοσιογραφία ή το δημιουργικό γράψιμο (βλέπε: βιβλία) είναι, όπως σωστά λένε, κατά 90% σκληρή δουλειά και κατά 10% ταλέντο. Δεν πιστεύω στο ταλέντο. Έχω δεί ανθρώπους με ταλέντο 1% να τα καταφέρνουν καλύτερα από ανθρώπους με ταλέντο 80%. Το πολύ ταλέντο, επειδή σε κάνει να ξεχωρίζεις,  είναι ζημιά. Αν δεν έχεις πολύ ταλέντο αποκλείεται να σου στρίψει, και αναγκαστικά θα σκοτώνεσαι στη δουλειά για να επιβιώνεις. Αν έχεις πολύ ταλέντο, δουλεύεις ελάχιστα, με αποτέλεσμα να μη κάνεις τίποτα – και σαλτάρεις κάποια στιγμή.

Τι άλλο χρειάζεται ο δημοσιογράφος: να΄ναι κοινωνικός, συμπαθητικός (κανείς δεν θέλει να δώσει συνέντευξη σε κάποιον που έχει μούρη μέχρι τα γόνατα). Να μη σταματάει ποτέ το διάβασμα- γράψιμο. Να ξέρει ότι δίνει συνέχεια εξετάσεις, κατά το ‘you are as good as your last article’. Να μην είναι πικρόχολος και δυσκοίλιος, να μην ζηλεύει αυτούς που είναι πιο πετυχημένοι, να μην δειλιάζει, να μην είναι ανασφαλής και να μην θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος. Έτσι και το πιστέψει αυτό, ξόφλησε.»

«Ασχολείστε με την συγγραφή βιβλίων. Πως προέκυψε αυτό;»

«Το περίεργο θα ήταν αν ασχολιόμουν με την κατασκευή καγιάκ, πχ.. Άπαξ και γράφεις, έχεις την βίδα. Σε κάποια φάση πιστεύεις ότι μπορείς να γράψεις ‘κάτι άλλο’, κι αν το πιστέψεις αρκετά, το κάνεις. Ειδικά αν το πιστέψουν και μερικοί άνθρωποι ακόμη. Σε γενικές γραμμές θεωρείς ότι γράφεις μπούρδες, μέχρι να βρεθούν αρκετοί (αναγνώστες) να σε πείσουν ότι όχι, δεν γράφεις μπούρδες. Γράφεις σελίδες επι σελίδων μόνος σου, ξαναγράφεις, ξενυχτάς, ξανα-ξαναγράφεις μέχρι να λοιώσεις. Είναι η μόνη αξιόπιστη μέθοδος.  Ας πούμε ότι ήθελα να γράψω κι άλλα πράγματα, το πίστεψα, το πίστεψαν κι άλλοι, και τζά! Βιβλία.»

«Γράφετε (βιβλία) με βάση γεγονότα που σας στιγμάτισαν ή είναι αμιγώς μυθιστορήματα;»

«Είναι αμιγώς μυθιστορήματα. Αν έγραφα γεγονότα που με στιγμάτισαν, θα έγραφα τα απομνημονεύματά μου, και βαριέμαι μόνο που το σκέφτομαι. Αφήστε που είναι περιοριστικό πράγμα να γράφει κανείς για γεγονότα που τον στιγμάτισαν.»

«Τα άτομα από επαρχία είναι δυνατόν να προκόψουν;»

«Όλοι όσοι έχουν προκόψει στην Αθήνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι από επαρχία. Δημοσιογράφοι, μουσικοί, καλλιτέχνες. Δεν έχει σημασία από πού είσαι, σημασία έχει τι κάνεις – και πόσο καλά το κάνεις. Αν είσαι γιός καναλάρχη, φυσικά  έχεις πιο εύκολη καριέρα από ότι αν είσαι γιός μπακάλη από την Καβάλα, ακόμα κι από τα Πατήσια. Απλώς, αν ΔΕΝ είσαι γιός καναλάρχη, πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Δεν υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει κάνοντας τη δουλειά για πάρτη σου. Τη δουλειά θα την κάνεις μόνος σου. Μπορεί  κάποιος να σου ανοίξει μια πόρτα, από όπου κι αν είσαι, αλλά εσύ θα πρέπει να στρώσεις το πλακάκι και όχι ο κάποιος. Αν δεν ξέρεις να στρώνεις πλακάκι κι αν δεν μαθαίνεις γρήγορα…η πόρτα κλείνει.»

Για το BOOK TOUR, Μανίνα Ζουμπουλάκη.