«ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ»: Το χαμόγελο που μένει στο τέλος…

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που χωρίς να είναι «μεγάλες» σου αφήνουν ένα χαμόγελο την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους για ώρες αφού φύγεις απ’ την σκοτεινή αίθουσα και που τις ξαναβλέπεις με την ίδια ευχαρίστηση ειδικά χρονιάρες μέρες. «Το πράσινο βιβλίο» ανήκει στην κατηγορία των δραματικών κομεντί που ανερυθρίαστα όταν συζητάς γι αυτήν  λες: «Μα τι ωραία ταινία ήταν!», δίχως ίχνος ενοχής… και με το χαμόγελο μάλιστα στο στόμα!

Imdb

Οι Γάλλοι διαπρέπουν τα τελευταία χρόνια στις δραματικές κομεντί, αλλά οι μάστορες του είδους παραμένουν οι Αμερικάνοι και η συγκεκριμένη ταινία έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα καθώς οι φρέσκες πινελιές του σκηνοθέτη Πήτερ Φαρέλι τονώνουν το ενδιαφέρον μας πάνω στο είδος καθώς τολμά να πει κατάμουτρα στους συμπατριώτες του πόσο γουρουνίσια και ρατσιστικά συμπεριφέρονται είτε κραυγαλέα είτε υπόκωφα και με δήθεν καθωσπρεπισμό.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο κουμπώνει τέλεια αξιοποιώντας την σεναριακή ιδέα της αντίθεσης. Από την μία το ιταλικό αλάνι που έχει κερδίσει στο πεζοδρόμιο το παρατσούκλι «Φαφλατάς» με την έννοια του καταφερτζή και που η αγριωπή όψη κρύβει μπέσα και ευαισθησία, χαρίσματα που ξεδιπλώνονται στην διάρκεια της ταινίας. Μπορεί οι κωμικές στιγμές του να θυμίζουν τον Τζόι από τα «Φιλαράκια», ο χαρακτήρας όμως που χτίζει ο Βίγκο Μόρτενσεν στηρίζεται στην ιταλική φινέτσα ενός αμόρφωτου μεν, βαθιά ηθικού ανθρώπου δε. Από την άλλη ο ιδεαλιστής και καλλιεργημένος με Ρώσικα, Γερμανικά, Ιταλικά και πιάνο Μαχερσαλά Άλι, μας χαρίζει μια ερμηνεία με βάθος και μέτρο. Διαχειρίζεται μάλιστα  τόσο άψογα την έννοια του μέτρου έτσι ώστε στα μετρημένα ξεσπάσματά του, χαμηλόφωνης αγανάκτησης και υψηλών τόνων εσωτερικού ξεσπάσματος, σε ξαφνιάζει και σε αναγκάζει να αναγνωρίσεις μία ερμηνεία υψηλού επιπέδου.

Το σενάριο σφύζει από έξυπνες ατάκες, δραματικές εντάσεις και στιγμές που εμπλουτίζουν την ροή της ιστορίας μην επιτρέποντας ούτε μία στιγμή να την χαρακτηρίσεις κοιλιά… ούτε καν ψωμάκια δεν έχει! Τα σκηνικά και τα κουστούμια μελετημένα, πλούσια τόσο όσο χρειάζεται για να σε μεταφέρουν στην δεκαετία του 60, ενώ η μουσική που έχει τον πρώτο λόγο σοφά επιλεγμένη και εκπληκτικά δοσμένη από τον Άλι μέχρι το ραδιόφωνο!

Οι όμορφες στιγμές στο σινεμά από κάτι τέτοιες όμορφες ταινίες φτιάχνονται…

Υ.Γ.1:  Θυμηθείτε να μετρήσετε πόσες φορές ο Μόρτενσεν γράφει την λέξη «όμορφα» στην γυναίκα του, πριν την εκπαίδευσή του απ’ τον Άλι!

Υ.Γ.2: Αν το «Ρόμα» μπει στην κατηγορία καλύτερης ταινίας λογικά και δικαίως θα το πάρει. Του χρόνου όμως τα Χριστούγεννα αν στα κανάλια παίζονται αυτές οι δυο, σας πάω στοίχημα, ότι το «Πράσινο βιβλίο» θα διαλέξετε!

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.