«Σε ποιον μιλάς;»

«Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα πια;»

«Με κούρασες τόσο πολύ και σήμερα!»

«Φτάνει πια! Δεν σας αντέχω!»

Και τώρα μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα, αγαπημένοι μου, και με όχι τόσο καθαρή συνείδηση, μία από τις παραπάνω φράσεις ή και όλες αν έχουμε πάθει κρίση ειλικρίνειας και να αποτυπώσουμε και τον ανάλογο μορφασμό στο πρόσωπό μας. Έπειτα ας θυμηθούμε πόσες φορές την εβδομάδα ή την ημέρα βγαίνουν αυτές οι φράσεις από το στόμα μας. Το τελευταίο βήμα και το πιο δύσκολο είναι να θυμηθούμε τι ήταν τελικά το τόσο τρομερό που έκανε το βλαστάρι μας και μας οδήγησε σε όλα τα παραπάνω.

Κάνοντάς το πάντως είμαι σχεδόν βέβαιη πως οι περισσότεροι γονείς θα βρούμε τον εαυτό μας σε όλο αυτό και πιθανά όταν θυμηθούμε πως η πράξη που έκανε ήταν να αργήσει να κάνει τα μαθήματά του, ή πως έσπασε κάτι ή μάλωσε με το αδερφάκι του, θα αρχίσουμε τους φανταστικούς διαλόγους με τη συνείδησή μας και τότε θα λάμψει η αλήθεια!

Μαλώνουμε πραγματικά πάντα τα παιδιά μας, αγαπημένοι μου, ή μήπως ρίχνουμε στις πλατούλες τους όλα τα βάρη και τα άγχη της ημέρας μας;

Πόσες φορές δεν ξεκίνησε η μέρα σου άσχημα με ένα μποτιλιάρισμα και αργοπορία στη δουλειά που πιθανά ακολούθησε παρατήρηση ή και η ταπείνωση από τον εργοδότη και κανείς δεν μίλησε!

Πόσες φορές γυρίζοντας στο σπίτι δεν βρήκες πολλούς λογαριασμούς προς πληρωμή, πλημμύρισε το μυαλό με άγχος και πάλι δεν μίλησε κανείς!

Πόσες φορές δεν ακολούθησε ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα που πάλι ξέχασες να της τηλεφωνήσεις και αυτή αφιέρωσε όλη της τη ζωή για να σε μεγαλώσει, με στερήσεις και κόπους… Και πάλι ένιωσες την καρδιά σου να σφίγγεται και η ψυχή σου να γεμίσει με ένα κάρο ενοχές και μάντεψε… ούτε σε αυτή απάντησες! Μετά ακολούθησαν και οι γνωστές της παρατηρήσεις για το πόσο κακομαθαίνεις τα παιδιά και με πόσο λάθος τρόπο τα μεγαλώσεις… Και πάλι δεν μίλησες!

Και ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιο το αγγελούδι σας ντυμένο κάτι ανάμεσα σε κλόουν και spiderman και με μια υπέροχη, αέρινη κίνηση, που θα ζήλευε και μια μπαλαρίνα, σπάει το βαζάκι που είχατε ξεχάσει την ύπαρξή του ή που πιθανά να μην σας άρεσε καν και ακούει τέτοια φωνή που το κάνει να μαρμαρώσει λίγο πριν μπήξει απαρηγόρητο τα κλάματα. Και αφού τελειώσετε το παραλήρημα της δόλιας μάνας ή πατέρα και επαναλάβετε τα λόγια της δικής σας μητέρας που λίγη ώρα πριν σας τσάκισε την τελευταία νευρική απόληξη και ξεχνώντας πως έχετε να το δείτε όλη την ημέρα, το ακούτε να λέει: «Εγώ να παίξουμε ήθελα μόνο…»!

Εντάξει τώρα μπορείτε να κλάψετε εσείς απαρηγόρητοι, να νιώσετε πραγματικές ενοχές  και θυμό και ναι… μόλις αντιληφθήκατε πως όσα δεν είπατε όλη την ημέρα σε όσους έπρεπε, τα είπατε στον μοναδικό άνθρωπο που δεν είχε καμία πρόθεση να σας θίξει, ενοχοποιήσει ή προσβάλλει! Το μόνο που ήθελε ήταν να παίξετε, να μιλήσετε, να γελάσετε και άλλα τόσα πράγματα που σίγουρα δεν βλάπτουν την υγεία!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, αγαπημένοι μου, που θα ξεστομίσουμε παρόμοιες φράσεις στα βλαστάρια μας ας συγκρατηθούμε και ας θυμηθούμε σε ποιον μιλάμε.

Τα αγγελούδια μας μπορούν να μας συγχωρούν, γιατί στην καρδούλα τους κρύβεται πολλή αγάπη, αλλά μην ξεχνάτε πως όταν πληγώνεις συχνά την αγάπη δίνει τη θέση της στην αμφισβήτηση και αυτή με τη σειρά της στον φόβο και αυτά σίγουρα δεν μπορεί να είναι τα θεμέλια της σχέσης μας με τα παιδιά μας!

Ας τους δίνουμε μόνο ότι τους αξίζει, αγάπη, κατανόηση, υπομονή!

Καλή αντάμωση!!!

Γαβρή Μελίνα

«Το δικό σου το παιδί»

Συχνά άγρια με κοιτάζεις

και πάντα τις φωνές μου βάζεις!

Είμαι μόνο ένα παιδί,

το δικό σου το παιδί,

που έχει όρεξη πολύ,

αγάπη και υπομονή!

Μπορεί να σπάω βάζα,

 να μην τρώω το φαί,

να τρέχω πάνω κάτω,

μα είμαι ένα παιδί,

 το δικό σου το παιδί.

Κι ένα να θυμάσαι,

πως σ’ αγαπώ πολύ!

                            Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο