«ΠΙΝΟΚΙΟ»: Ύμνος πατρικής αγάπης…

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο λατρεύει τα σκοτεινά παραμύθια κι εμείς λατρεύουμε τον τρόπο που μας τα παρουσιάζει στο σινεμά. Από την άλλη τα παραμύθια έχουν μια μαγική δύναμη: Μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις στο αδιανόητο και στο αδύνατο. Έτσι κι εδώ η δύναμη της πατρικής αγάπης θα κάνει το θαύμα της, έστω και με την βοήθεια μιας απόκοσμης νεράιδας. Ένα θαύμα που θα σε κάνει να δακρύσεις, όπως αξίζει σε κάθε σπαραχτικό παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του. Ναι, ο Ντελ Τόρο πιστεύει στην μαγεία και το αποδεικνύει περίτρανα!

Parade

Αναμφίβολα δίχως τη νεράιδα ο Πινόκιο θα ήταν ακόμα ένα σκέτο κομμάτι ξύλου. Αντίστοιχα δίχως την συμβολή του «μάγου» στο stop motion Μαρκ Γκούσταφσον η ταινία δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, καθώς η μαγεία που πλημμυρίζει τα μάτια σου στηρίζεται στα δικά του χεράκια! Ο Ντελ Τόρο έχει λοιπόν την τύχη με ονοματεπώνυμο για να μετουσιωθούν όλες οι άγριες, σκληρές κι απόκοσμες φιγούρες που φανταζόταν σε πρόσωπα γεμάτα ανατριχιαστικές γωνίες σ’ έναν κόσμο άκρως απειλητικό και σκοτεινό, όπως μας έχει συνηθίσει, αυτή τη φορά σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

Όμως όλη η σκληρότητα των προσώπων πάει περίπατο μπροστά στον πατρικό πόνο και την αγάπη. Θα συνιστούσα μάλιστα να δει και να ξαναδεί κάθε πατέρας την τελευταία σκηνή με τα λόγια του Τζεπέτο στον Πινόκιο και να τα θυμηθεί την κρίσιμη ώρα του θυμού, του εγωισμού ή της νεανικής τρέλας που εξοργίζει. Να τα κάνει ευαγγέλιο για την στιγμή που ο γιος τους θα τους χρειαστεί, για την ώρα που θ’ αναζητήσει το λιμανάκι του, όσο μακριά κι αν είχε βρεθεί.  Νομίζω ότι για πρώτη φορά αξιοποιήθηκε στον μέγιστο βαθμό ο πατρικός χαρακτήρας του κλασικού παραμυθιού και σημάδεψε ανεξίτηλα την ταινία, αποτελώντας επιλογή του σκηνοθέτη.

Αν το παραπάνω εύρημα αποτελεί σήμα κατατεθέν και την τρυφερή πλευρά της ταινίας, η γοτθική και σκοτεινή που αποτελούν κλασικά χαρακτηριστικά του Ντελ Τόρο δεν απουσιάζουν, όπως βέβαια και οι αντιφασιστικές αναφορές. Καταφέρνει να τα παντρέψει ιδανικά ο Ντελ Τόρο παρουσιάζοντας τις ευφάνταστες κι επικίνδυνες περιπέτειες του Πινόκιο με τρόπο που θα αγγίξουν εξίσου το ανήλικο αλλά και το ενήλικο κοινό. Όλοι έχουν να λαμβάνουν κάτι απ’ το μακρύ ταξίδι του Πινόκιο προς την ωριμότητα, την ενσυναίσθηση και την συγχώρεση.

Θα ήταν άδικο αν δεν μνημόνευα έστω στο φινάλε την πανέμορφη μουσική του Α. Ντεσπλά που συνοδεύει όλα τα τραγούδια και βέβαια τον γρύλλο που κατοικεί στην καρδιά του Πινόκιο και μετά την θέαση στην δική μας καρδιά! 

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.