Ουράνιο τόξο-Μαρία Ιατρίδη, εκδόσεις Πνοή
Ουράνιο τόξο
Έχει σκίσει τον ουρανό
αυτό το ατελείωτο ουράνιο τόξο.
Πάλεψε πολύ με τη βροχή.
Το νερό της είναι σαν τα δάκρυα.
Γιατρεύει τα πάντα.
Οταν κλαις τα βλέπεις όλα πιο καθαρά, φωτεινά, χρωματιστά.
Ομως δεν είναι στην πραγματικότητα.
Σ’ έχει πάρει απλώς ο ύπνος.
Έχεις εξαντληθεί τόσο από τα δάκρυα,
που ούτε το μπουκαλάκι δεν πρόλαβες
να γεμίσεις αυτή τη φορά.
Το μπουκαλάκι που στέλνεις γεμάτο με τα δάκρυά σου
στους ωκεανούς του.
Ξέρεις ότι δεν θα του δώσει σημασία.
Αλλά αν καταφέρει να συναντήσει στον δρόμο του
ένα ουράνιο τόξο,
τότε θα πάρει το χρώμα του.
Κι έτσι ξαφνικά, θα ξεχωρίσει μέσα στον κατάμαυρο ωκεανό.
Και θα σηκωθούν κύματα θηρία.
Και θα σπάσει.
Τα δάκρυα τότε γίνονται ένα με τον ωκεανό.
Προσπαθούν να τον ζεστάνουν.
Κάθε φορά, από λίγο.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Μπορεί και ν’ ανέβει έστω έναν βαθμό η θερμοκρασία.
Όπως εγώ δεν ανέβηκα στη λίστα ποτέ.
Το μπουκάλι έγινε θρύψαλα
που σκορπίστηκαν στον βυθό της θάλασσας.
Μάτωσαν την άμμο και μπερδεύτηκαν με τα κοχύλια.
Ο δύτης νόμισε ότι ανακάλυψε κάποιο νέο είδος πετρώματος.
Μα ναι, μπορεί να είναι και η καρδιά σου.
Μοναδικό είδος πετρώματος.
Ο καιρός και πάλι χάλασε.
Οπως αυτός που χάλασα ταξιδεύοντας για να σε βρω.
Σκοτείνιασε ο ουρανός και έγινε ένα με τον ωκεανό.
Συνδετικός κρίκος οι σταγόνες.
Κρύες. Πολύ κρύες.
Όση δουλειά είχαν καταφέρει να κάνουν τα δάκρυά μου
τη χάλασαν αυτές οι καταραμένες σταγόνες.
Με το σταγονόμετρο πάντα όλα στη ζωή σου.
Ποτέ δεν έδωσες κάτι παραπάνω.
Και κάθομαι έξω στη βροχή να σε νιώσω.
Να παγώσω μήπως και σε καταλάβω.
Στον ωκεανό σου έχω να πλησιάσω καιρό.
Μόνο τα μπουκάλια με τα δάκρυά μου στέλνω.
Κι όταν θα στερέψω από μπουκάλια
θα έρθω να κλάψω πάνω σου.
Πάνω στον ωκεανό.
Από δάκρυα έτσι κι αλλιώς δεν θα στερέψω ποτέ
Και θα περπατήσω.
Θα δεις, θα περπατήσω. Πάνω στα νερά σου.
Να πάω με τα νερά σου.
Αυτό δεν ήθελες πάντα;
Αυτό προσπαθούσα.
Μέχρι που κατάλαβα
ότι δεν χρειάζονται θεϊκές ικανότητες εδώ.
Διότι, πολύ απλά, οι θεοί δεν είναι μαζί σου.
Δεν με θέλουν μαζί σου.
Έβρεξε πολύ.
Χαλάζι
Όσο χρειαζόταν για να χαλάσει.
Να χαλάσει ό,τι έχτισα.
Και βούλιαξα στον ωκεανό σου.
Έχασα την ισορροπία μου.
Έχασα τα πάντα.
Και τώρα για χρόνια προσπαθώ να ενώσω
τα θρύψαλα από τα μπουκάλια μου.
Για να με βρω. Να με ξαναβρώ.
Εμένα.
Χωρίς δάκρυα.
Μόνο με ουράνιο τόξο.
Είναι το ίδιο με του έρωτα.
Αλλά το ουράνιο τόξο, όποιον πετύχει,
τον κάνει να ερωτευτεί ξανά τη ζωή.
Αυτό θέλω κι εγώ.
Ανέβηκα στην επιφάνεια.
Σκόρπισα πίσω μου όσα κομμάτια
με πολύ κόπο είχα μαζέψει.
Γιατί δεν έχει νόημα να σε ξαναενώσεις.
Νόημα έχει να σε ξαναφτιάξεις από την αρχή.
Με ολοκαίνουρια κομμάτια.
Ο ουρανός εκείνη την ώρα
είχε αρχίσει και πάλι να σκοτεινιάζει.
Αλλά για πρώτη φορά δεν στεναχωριόμουν.
Δεν φοβόμουν.
Γιατί ήξερα πολύ απλά
ότι μετά θα ακολουθήσει το πολυπόθητο ουράνιο τόξο...
Σύντομο βιογραφικό
|
|
Το «Χαράζοντας τα σύννεφα» είναι μια ποιητική συλλογή, ή αλλιώς... συλλογή εικόνων. Εικόνες που έχουν χαραχθεί στο μυαλό της συγγραφέως αλλά κυρίως στην καρδιά της και αποφάσισε να τις «ζωγραφίσει» στο χαρτί. Τα... χρώματα ποικίλουν ανάλογα με τα συναισθήματα. Αγάπη, έρωτας, πόνος, ελπίδα... Τα άψυχα ζωντανεύουν και μιλούν. Το φεγγάρι, τα αστέρια, τα σύννεφα, το τούνελ... Και η ψυχή μας ταξιδεύει με προορισμό το άγνωστο, αποφασισμένη να χαράξει τη δική της πορεία στο βιβλίο της ζωής. Ξεφυλλίστε το και ετοιμαστείτε για ένα μοναδικό ταξίδι συναισθημάτων!
Αποκτήστε το άμεσα:
www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/books-gr/product/view/15/52
.jpg)