Η ΠΑΝΑΓΙΑ (στο μεσημέρι) του Paul Claudel
Είναι μεσημέρι. Βλέπω την Εκκλησία ανοικτή. Πρέπει να μπω μέσα.
Μητέρα του Χριστού, δεν έρχομαι να προσευχηθώ.
Δεν έχω τίποτα να προσφέρω και τίποτα να ζητήσω.
Έρχομαι μόνο για σε κοιτάξω.
Να σε κοιτάξω και να κλαίω από ευτυχία
γνωρίζοντας πως είμαι το παιδί Σου και συ είσαι εκεί.
Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά μόνο μια στιγμή
τώρα το μεσημέρι που το παν σταματά
να είμαι μαζί Σου, Μαρία, εκεί που είσαι και Συ.
Δεν θέλω τίποτε να σου πω, θέλω μόνο να βλέπω το πρόσωπό Σου
και ν’ αφήσω την καρδιά να μιλά στη δική της γλώσσα.
Δεν θέλω τίποτε να πω, τίποτε να ψάλλω
γιατί όταν έχει κανείς γεμάτη την καρδιά του
ψάλλει σα τον κότσυφα που τονίζει το τραγούδι του στα ψηλά πετάγματα.
Στολισμένη πόσο είσαι ωραία γιατί είσαι Άσπιλη...
Είσαι Άμωμη, γιατί είσαι η Μητέρα του Χριστού
που είναι αλήθεια μέσα στην αγκαλιά σου ο μόνος καρπός και η μόνη ελπίδα.
Θέλω να ψάλλω για πάντα, απλώς γιατί είσαι Συ, Μαρία,
απλούστατο γιατί Εσύ υπάρχεις.
Μητέρα του Θεού Μαρία, Σ’ ευχαριστώ, Σ’ ευχαριστώ.
Πηγή κειμένου: Από το περιοδικό "η Ζωή του Παιδιού".
Για το BOOK TOUR, Θεοφάνης Θεοφάνους.
