H ποιήτρια Δέσποινα Κονταξή για τον «Συλλέκτη χρόνου» του Μίλτου Γήτα

Ανάμεσα στα λεπτοφυή νοήματα των συνειρμών, αναδύεται η ποίηση του Μίλτου Γήτα. Έντονα προβληματισμένος ανάμεσα στο θαύμα της ζωής και τον θάνατο. Περιπλέκει με έναν εξαιρετικά ευφυή τρόπο νοήματα, συναισθήματα και σκέψεις. Η ποιητική του πένα ακροβατεί πάνω στο νήμα της δημιουργίας και των παιδικών του συνειρμών. Ατάραχη, συνεχής και αποφασιστική με αίσθηση χαμόγελου, όπως ο ήλιος που εμφανίζεται πίσω από τα γκρι σύννεφα της ανασφάλειας, του φόβου και της αγωνίας, για να δώσει μια πνοή άκρατης δημιουργίας.

Το άπλετο φως της έμπνευσης του κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό τους χρησμούς της ιστορίας και τον οδηγεί να βαδίσει στο μονοπάτι της ειμαρμένης ως μύστης. Κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα τα συναισθήματα προσπίπτουν πάνω του, ώστε να διαθλαθούν προσφέροντας ένα καινούργιο φάσμα δυνατοτήτων. Το παρελθόν συναντά το μέλλον στο παρόν. Αναμνήσεις που πλημμυρίσουν τα στεγανά της σκέψης του, όπως αναφέρει, και πυροδοτούν τη ροή του χρόνου να παγώσει και να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Οι σταγόνες της βροχής εναλλάσσονται με σταγόνες δακρύων και αρκεί μία για να ξεχειλίσει το ποτήρι των αναμνήσεων.

Τα ανέφικτα, τα ανεκπλήρωτα και τα ανομολόγητα συναντιούνται ποιητικά για να μας υπενθυμίσουν την παρουσία του χρόνου, πέρα από τα φάσμα του γήινου, εκεί όπου συμβαίνουν τα θαύματα, πραγματοποιούνται οι ευχές και γεννιέται η ελπίδα. Πνιγμένες επιθυμίες, σκοτωμένα δάκρια, απαγχονισμένα συναισθήματα έρχονται στο προσκήνιο να δηλώσουν την παρουσία τους και να ζητήσουν μια τελευταία ευκαιρία για εξιλέωση. Η ηθική ως αμετανόητος δικαστής εμφανίζεται με αγέρωχη όψη. Ανάμεσα στις ερινύες της σιωπής και στις μαινάδες της επιθυμίας το μονοπάτι της ειμαρμένης.

Ο ρυθμός κάνει αισθητή την παρουσία του. Οι αναπνοές αλλάζουν μορφή ώστε να αποτελέσουν πνοές έμπνευσης, δημιουργίας και ανάτασης. Ρυθμός που αγγίζει τα πάντα. Ο λόγος από άμορφος, άχαρος και άνευ ουσίας αποκτά τη δυναμική της ψαλμωδίας. Τα θαύματα έρχονται ξανά στο προσκήνιο κάτω από το φάσμα της μυσταγωγίας. Προφητείες προσκρούουν στο χρόνο και πυροδοτούν το ανέσπερο φως. Ανάταση, Aνάσταση, ανάπαυση. Η ψυχή του φαίνεται να πλησιάζει στον επιθυμητό τόπο της χαράς και της ευτυχίας. Το θαύμα της ζωής που του χαρίζει την πατρότητα. Την πατρότητα που θα του αλλάξει για πάντα τη ψυχοσύνθεσή του και τα πάντα πια είναι τελείως διαφορετικά από πριν.

Το αγόρι που μέσα από το πέρασμα του χρόνου έγινε έφηβος. Ο έφηβος που μέσα από τα ερωτήματα, τις αναζητήσεις και τα βιώματα έφτασε στην ενηλικίωση. H ενηλικίωση που του ενέπνευσε την αποδοχή του ρόλου του πατέρα. Κι η συνειδητοποίηση ότι όσο πιο ευάλωτος, ευαίσθητος κι εκδηλωτικός γίνεται ο άνθρωπος, τόσο πιο δυνατός καταλήγει να είναι. Η απομάκρυνση της ψευδαίσθησης του πέπλου του χρόνου, οδηγεί σε μια εξαιρετική ποιητική διαδρομή, πάντα υπό την ποιητική πένα του Μίλτου Γήτα.