Γνωρίστε τον Παναγιώτη Ντούσκα

2016-12-20 13:31
 
Ο Παναγιώτης Ντούσκας κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.
Σύντομο βιογραφικό
Ο Παναγιώτης Ντούσκας γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται ως σύμβουλος επιχειρήσεων και ως coach επιχειρηματικής αριστείας και προσωπικής ανάπτυξης. Έχει ολοκληρώσει σπουδές στην οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων, στη διοίκηση ποιότητας, στην προστασία περιβάλλοντος, στην ψυχολογία και στο επαγγελματικό coaching. 
Είναι συγγραφέας, φωτογράφος, ποιητής και ψηφιακός καλλιτέχνης.
 
Εργογραφία
 
 
 
Ενότητα 1η: Εκ των έσω
Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;
 
Έχω πολλές χαρούμενες αναμνήσεις ως παιδί π.χ. από την Πάρο που πέρναγα τα καλοκαίρια. Υπάρχει και μια αρνητική ανάμνηση που θα τη χαρακτήριζα ανεξίτηλη. Ένα απόγευμα,  τριών – τεσσάρων χρονών ίσως,  είχα ξυπνήσει από μεσημεριάτικο ύπνο για να ανακαλύψω ότι η μητέρα μου έλειπε.  Άρχισα να κλαίω απαρηγόρητος και ο πατέρας μου δεν μπορούσε να με συνεφέρει. Μπορώ να με θυμηθώ πεσμένο στο πάτωμα δίπλα στην εξώπορτα να κλαίω με λυγμούς. 
 
 
Και ως ενήλικoς; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;
 
Ποιητικές στιγμές. Βιωμένες με αγαπημένο πρόσωπο. Κυρίως σε ταξίδια. Στιγμές που θυμίζουν ότι μαγεία και όνειρο υπάρχουν και στη πραγματική ζωή. 
 
 
Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;
 
Με τον εαυτό μου. Συνήθως τις καταγράφω, μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για δημιουργία.
 
 
Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;
 
Χωρίς άμυνες θα ήταν δύσκολη η επιβίωση στο μάλλον παρακμιακό κόσμο που ζούμε.  Ποιες είναι οι δίκες μου?  Η τέχνη,  η θάλασσα, ο διαλογισμός,  τα ταξίδια.
 
 
Τι σας προσγειώνει απότομα;
 
Η απομυθοποίηση μιας εξιδανικευμένης εικόνας που μπορεί να είχα για κάτι ή κάποιον / κάποιαν.
 
 
Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.
 
Επειδή έχουμε τον ήλιο που θα ανατείλει πίσω από το βουνό και θα δύσει μέσα στη θάλασσα για μια ακόμη φορά.
 
 
Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Παναγιώτη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 
 
Το σήμερα είναι μια χαρά. Δεν θα ήθελα να ζω σε άλλη εποχή. Με όλη την παρακμή του δεν παύει να είναι ιδανικός τόπος για εσωτερική καλλιέργεια.
 
 
Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;
 
Η ζωή είναι ένα πνευματικό ταξίδι. Είμαστε εδώ για να εξελιχθούμε πνευματικά. Αν το συνειδητοποιήσει κανείς εγκαίρως η καθημερινότητά του θα αποκτήσει άλλο χρώμα, άλλο νόημα.
 
 
Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής
 
Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;
 
Η ατμοσφαιρική, ποιητικά δοσμένη μυθιστοριογραφία.
 
 
Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;
 
Ένας λάτρης του happy end ενδεχομένως θα αναφερόταν σε κάποιον ήρωα που δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Εγώ προσωπικά δεν είμαι λάτρης του happy end. Εξάλλου είναι καλό να μην παρεμβαίνει κανείς στο γραφτό της μοίρας ακόμα κι αν πρόκειται για λογοτεχνικό ήρωα!
 
 
Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;   
 
Απαιτεί πειθαρχία. Αυτό που λένε γράφω όταν έχω έμπνευση δεν ισχύει. Μια τέτοια άποψη το πιθανότερο είναι να σε μπλοκάρει και να μην σε οδηγήσει πουθενά. Πως λένε «τρώγοντας έρχεται η όρεξη»,  ισχύει και το «γράφοντας έρχεται η έμπνευση».
 
 
Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;
 
Τίποτα από αυτά.  Απλά χρησιμοποιώ τη δύναμη της θέλησης για να ξεπεράσω την εσωτερική αντίσταση και να ξεκινήσω να γράφω.
 
 
Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.
 
Θυμάμαι ένα απόσπασμα που το άκουγα στο ραδιόφωνο όταν διαφημίζανε την πρόσφατα μεταφρασμένη έκδοση του “On the Road” του Τζακ Κέρουακ.
 
«…Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά…»
 
 
Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη
(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)
 
Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα επιστρέψεις εκεί από όπου προέρχεσαι.
 
 
Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;
 
Μια ταινία που είδα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ ήταν το ROOM (2015) του Lenny Abrahamson.
 
 
Έκθεση εικόνων
Στο περιθώριο μιας παρένθεσης
 
To τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.
 
Λίγα λόγια για το βιβλίο.
 

Ένα ερωτικό μεταφυσικό θρίλερ, ή ίσως καλύτερα ένα σκοτεινό παραμύθι για μεγάλους, που υπενθυμίζει ότι η ζωή αποτελεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Ο Πιτ σπουδάζει γοτθική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Στέρλινγκ στη Σκωτία. Σε μια συναυλία στο Εδιμβούργο γνωρίζει την Μπριτ, μια αινιγματική φωτογράφο. Μερικές μέρες αργότερα, ο καθηγητής Δρ. Έντγκαρ τού αναθέτει μια πανεπιστημιακή εργασία που αφορά την εύρεση και ανάλυση ενός πολύτιμου χειρογράφου.

Τα γεγονότα αυτά θα αλλάξουν τη ζωή του, δίνοντάς της μια μεταφυσική διάσταση, όπου ονειρικές μα και ζοφερές πραγματικότητες, εγκλωβιστικές ψυχολογικές καταστάσεις και παράλληλοι κόσμοι σκοτεινών αγγέλων και νεράιδων τέμνονται επικίνδυνα.

Θα καταφέρουν τελικά η Μπριτ και ο Πιτ να διασχίσουν το σκοτάδι που ξαφνικά απλώθηκε μπροστά τους;

Θα σταθούν ικανοί να αναδυθούν ξανά στο φως;

 
Αποκτήστε το άμεσα:
 
 

 

Πίσω