ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

«Μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού συγκρούστηκε χθες το βράδυ με Ι.Χ. αυτοκίνητο. Ο οδηγός της μηχανής, που είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε με δύναμη πάνω στο διερχόμενο αυτοκίνητο, χωρίς ο οδηγός του να προλάβει να αντιδράσει. Και οι δυο οδηγοί βρήκαν τραγικό θάνατο, ενώ απ’ το αυτοκίνητο ανασύρθηκε βαριά τραυματισμένη μία γυναίκα, της οποίας η κατάσταση σύμφωνα με τις τελευταίε πληροφορίες θεωρείται εξαιρετικά κρίσιμη…».

-Εμμανούηλ, πάρε τα παιδιά κι ελάτε. Το τραπέζι είναι έτοιμο, ακούστηκε η κεφάτη φωνή της Αντριάνας μέσα από τη γεμάτη γαργαλιστικές μυρωδιές κουζίνα.

Στο οβάλ τραπέζι ήταν στρωμένο το άψογα κολλαρισμένο λευκό τραπεζομάντηλο και το καλό σερβίτσιο, ενώ ένα βάζο με λουλούδια συμπλήρωνε τη χαρούμενη κυριακάτικη ατμόσφαιρα. Τα πάντα ήταν συγυρισμένα με επιμέλεια: τα πιάτα και τα σκεύη που είχαν χρησιμοποιηθεί πλυμένα, σκουπισμένα και τακτοποιημένα στις θέσεις τους, ο νεροχύτης πεντακάθαρος, οι ηλεκτρικές συσκευές αστραφτερές σαν άθικτες, το χαλί σκουπισμένο και τα ντουλάπια δίχως ίχνος δαχτυλιάς, σαν καινούρια. Η μόνη ένδειξη πως κάποιος είχε προηγουμένως μαγειρέψει εκεί μέσα ήταν τα ευχάριστα αρώματα που ανέδυαν τα φρεσκοψημένα φαγητά και γλυκά.

-Εμμανουήλ, ξαναφώναξε η νεαρή γυναίκα και κατευθύνθηκε στο σαλόνι.

Ένας άντρας λίγο μετά τα τριάντα ήταν καθισμένος μπροστά σε μια μεγάλη τηλεόραση και δυο πιτσιρίκια έπαιζαν ήσυχα πάνω στο παχύ χαλί με μία στοίβα λούτρινα ζωάκια κάθε είδους, μεγέθους και χρώματος.

-Το φαγητό θα κρυώσει, συνέχισε η γυναίκα στέλνοντας ένα φιλί στα παιδιά της. Τι βλέπεις με τόση αφοσίωση;

-Τίποτα, γλυκιά μου, για ένα ατύχημα έλεγαν, απάντησε και έκλεισε την τηλεόραση.

Πλησίασε και πήρε αγκαλιά το ένα μικρό. Το άλλο είχε ήδη προλάβει να σκαρφαλώσει στη φιλόξενη αγκαλιά της μητέρας του.

Ήταν 20 Απριλίου. Παρόλ’ αυτά ο καιρός θύμιζε καλοκαίρι. Μια ευτυχισμένη οικογένεια έπαιρνε το κυριακάτικο γεύμα της. Την ίδια στιγμή μια νεαρή γυναίκα έδινε την πιο σοβαρή μάχη της ζωής της. Μια μάχη σκληρή και άνιση. Μα για πολύ κόσμο -ίσως για την πλειοψηφία- αυτό δεν είχε καμία σημασία. Ο πόνος κι η δυστυχία έσβηναν αστραπιαία με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού.

«Τίποτα, για ένα ατύχημα έλεγαν…»

«Τίποτα…»

«Τ ί π ο τ α…»

………………………………………………………………………

ΤΕΛΟΣ

Γιώτα Κοτσαύτη (Ανέκδοτο κείμενο)