«Είμαστε κι εμείς παιδιά»

Και ναι… σαν να μην πέρασε  μια μέρα και τα αγγελούδια μας επιστρέφουν γεμάτα ενέργεια στα σχολειά μας! Μα… επιστρέφουν όλα, αγαπημένοι μου; Μήπως για κάποια παιδιά τώρα αρχίζουν οι αναγκαστικές απουσίες;

Εντάξει, είμαι σίγουρη πως εκεί που κάποιοι ήσασταν έτοιμοι να κρατήσετε απελπισμένοι το κεφάλι σας σκεπτόμενοι τα ατελείωτα πήγαινε έλα σε φροντιστήρια, γυμναστήρια κτλ κτλ  ήρθε στιγμιαία έστω η εικόνα αυτών των παιδιών. Αυτών των αγγέλων που δε θα φορέσουν τα καλά τους, καινούρια ίσως και ακριβά ρουχαλάκια, παρά τα πιο φθαρμένα για να βγάλουν τα… προς το ζην.

Είμαι προβληματισμένη, αγαπημένοι μου, ίσως και θυμωμένη, δε σας κρύβω, όταν σε τέτοιους καιρούς ακόμη είναι πολλές οι φορές που φτάνουν στα αυτιά μου κουβέντες κυρίως μαμάδων (δυστυχώς!) που αφορούν στο τι θα φορέσουν τα παιδιά τους, ποια είναι η ακριβότερη τσάντα, (για να κάνουμε και το εφέ μας), πόσες χιλιάδες τετράδια και μολύβια να πάρουμε λες και γίνεται κάποιος διαγωνισμός κομπασμού και αγάπης των υλικών αγαθών!

Μήπως ήρθε ο καιρός να ξυπνήσουμε, αγαπημένοι μου; Μήπως πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η επίδειξη πλούτου και κενής ζωής που δυστυχώς παρουσιάζεται και σαν φυσιολογικό;

Χάσαμε την έννοια της ζωής, λοιπόν; Το γνωρίζετε πως πολλά παιδάκια ντρέπονται να έρχονται στα σχολεία γιατί δεν μπορεί η οικογένειά τους να τους αγοράσει τα απαραίτητα και τα «φυσιολογικά» υπόλοιπα παιδιά τα κοιτάνε σα να είναι Avatar; Και πιστέψτε με τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν τόσες δυνατότητες που είναι πολύ άδικο να χάνουν στιγμές της σχολικής τους ζωής λόγω αυτής της απίθανης και απύθμενης ανοησίας που επικρατεί.

Και αυτό πια με τα αμέτρητα μολύβια και χρώματα που γεμίζουμε τις κασετίνες τους, αλλά που ξεχάσαμε να τους μάθουμε να τα χρησιμοποιούν για να γράφουν όμορφες ιστορίες και να χρωματίζουν τα όνειρά τους! Και αυτά τα κακόμοιρα το μόνο που κάνουν είναι ότι τους έμαθαν οι  μεγάλοι, να τα επιδεικνύουν και να τα πετούν χάμω δίχως σκέψη πως θα τους λείψουν αφού έχουν τόσα!

Ναι, αγαπημένοι μου, είναι οι πρόσφυγες που ζουν ανάμεσά μας, είναι οι ρομά που παίζουν κάτω από τα φανάρια ζητιανεύοντας σε ακατάλληλες συνθήκες,  είναι τα παιδιά που δεν ξέρουν τι θα πει ζεστασιά, ανέσεις, χρωματιστές τσάντες και ρούχα, αλλά πιστέψτε με ένα χρωματιστό μολύβι χαρίστε τους και θα σας ζωγραφίσουν τον πιο όμορφο πίνακα, ένα ρούχο δώστε τους και θα σας θυμούνται σαν ζεστή αγκαλιά, ένα χαμόγελό σας και θα φωτίσει το προσωπάκι τους. Κι όσο για τα αγγελούδια μας ας τα μάθουμε να αγαπάνε πέρα από την επιφάνεια, πέρα από σύνορα και χρώμα, πέρα από πλούτο και ανέχεια!

Και μην ξεχνάτε, αγαπημένοι μου, πως κάθε παιδί που γεννιέται είναι σαν ένα πεφταστέρι… Ας μην πάνε χαμένες λοιπόν τόσες ευχές!

Καλή αντάμωση!

«Έλα να ζωγραφίσουμε»

Χάρισέ μου φίλε μου ένα χαμόγελό σου

και αμέσως θα γενώ ο φίλος ο πιστός σου.

Τι κι αν δεν είμαι πλούσιος, λευκός, καλοντυμένος!

Έχω μια χρυσή καρδιά κι ας είμαι πικραμένος.

Έλα να ζωγραφίσουμε τον κόσμο μας

 σαν τα ήταν ένας άλλος

με χρώματα αμέτρητα, να φύγει πια το θάμπος.

Και σου το λέω φίλε μου

 κι αυτό ας μείνει μόνο

θέλω όπου η αγάπη κατοικεί

εκεί να μένω μόνο!

                                                              Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.