Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο
Ακρυλικό, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο
κι εδώ στο Νότο ονειρεύομαι να ζήσω
λίγο πριν βγει απ’ τον Σκορπιό
και δώσει η μάντισσα χρησμό,
στο σύνορό του, απόψε θα μεθύσω.
Φέγγουν τα μάτια δάκρυα νερά,
στη γη τού Κρόνου ανάβει πύραυνα η Ρέα,
Κορύβαντες φυλάνε τα ιερά
στον Οφιούχο τα κρυμμένα, φανερά
για να γιατρέψεις την πληγή τού Προμηθέα.
Στην ξαφνική βροχή η ίδια σκέψη,
ο έρωτας, η πιο μεγάλη είναι ανταμοιβή,
μια Αριάδνη που δεν θέλει να μισέψει
μαζί σου, θα χορέψει ως την αυγή
να συλλαβίζει η νύχτα τη μεγάλη συντριβή.
Ρεμβάζει ο νους, παλιά, αρχοντική σελήνη
γητεύτρα η Λύρα πάνω από την Τζόγια,
η Ρέα πέταξε αετούς στη Σαντορίνη
θάλασσα μπλάβη και πατρίδα ποθητή,
φωνάζει τα παιδιά της δίχως λόγια.
Στους ώμους έβενος σγουρά μαλλιά,
σπόροι τού Νότου, λέξεις από αλμύρα,
μονάχη μια στην άμμο Αμαρυλλίδα,
ας μεταλάβουμε στη Ζάκρο όπως παλιά
άλικο ρόδο στής αγάπης τον χρωστήρα.
Στον Οφιούχο τα κιτάπια τού καιρού
παλιά παράπονα και λόγια πετρωμένα
μήλο, κεδρόμηλο χρυσό τού Ασκληπιού,
ίχνη τής θύμησης και μνήμη τού νερού
τις αυταπάτες μην βαφτίζεις πεπρωμένα.
Τού κάτω κόσμου σκοτεινά σκαλιά,
καινούρια λέξη ψιθυρίζει η Ευρυδίκη,
πόσα σφραγίζουν καλοκαίρια τα φιλιά,
σημάδι έχω, μα είναι μια ηλιοδαχτυλιά,
η νοσταλγία μου πληγή και καταδίκη.
Τέχνη ακριβή με δίδαξε η Κρήτη,
χιλιάδες χρόνια φίδια έχω στα χέρια
πυρσό αναμμένο μού ’δωσε η Φοίβη,
ο μύστης Ήλιος φανερώνει τον προφήτη,
στη Δίκτη φόρεσα κατάσαρκα τ’ αστέρια.
Ακρυλικό, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Πιο πάνω απ’ τη λαχτάρα μου το φως,
πιο κάτω δυόσμο η Όστρια μυρίζει,
η θέλησή μου απόψε μοιάζει κεραυνός
αυτός ο Έρωτας δεν έμεινε κρυφός
εδώ, αλήστευτη η ψυχή ξαναγυρίζει.
Τελχίνες Δαίμονες μαγεύουν το νερό,
ασάνταλη χορεύει η Κόρη στη Σελένα
άπληστη η Άνοιξη, φεγγάρι φανερό,
ήρθα να γιάνω το σπασμένο μου φτερό
σημάδια κι όνειρα στο χέρι χαραγμένα.
Τα χείλη αλάτι συλλαβίζουν, στην Λισσό
οι περασμένοι όρκοι λόγια τής φυλής μου,
ποιά χέρια μού ’πλεξαν στεφάνι με κισσό
στην Ζώμινθο άστρο μού ’ταξες χρυσό
και στη Φαλάσσαρνα σε γνώρισε η ψυχή μου
Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο
σαν πορφυρώνει τις κολώνες στην Κνωσό
βάφουν τα πέλαγα , το φως ακολουθώ
μες στον λαβύρινθο να βρω τον τροπαιούχο,
όσο η Μέλισσα κρίνα τρυγά στην Αμνισό.
Ακρυλικό, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Έφτασα στον γκρεμό τής αθωότητας μονάχη
στην Γόρτυνα ποτέ δεν είναι φάρσα οι οιωνοί
αύριο θ’ ανοίξει το σεντούκι τών αιώνων
μεγάλωσαν απότομα στη μοναξιά και οι βράχοι
κι εγώ με τη δική σου χίλια χρόνια προσμονή.
Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Κέρκυρα 8 Ιουλίου 2018
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Η κοινωνία ποτέ δεν τους χωράει όλους, γι' αυτό έχει δημιουργήσει το περιθώριο, για να στέλνει κάποιους εκεί. Όμως, τυχαίνει καμιά φορά κι αυτό το περιθώριο σημαίνει ό,τι και η κορνίζα στις φωτογραφίες των αγαπημένων μας. Συμβαίνει, επειδή η φύση της αγάπης μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε, ακόμη κι εκεί.
Τη δεκαετία του εβδομήντα, η Χαριγένεια, έρχεται από το πουθενά κι από το περιθώριο και εγκαθίσταται με τη μητέρα και τα δυο της παιδιά στην Κρήτη. Την παρουσία της στη γειτονιά αντιλαμβάνονται πρώτα δυο μάτια καθαρά, της μικρής Ζωής. Μέσα από το βλέμμα και την αισθητική του παιδιού, έτσι όπως μεγαλώνει και εξελίσσεται στο χρόνο, καταγράφεται η διαδρομή της ζωής αυτής της γυναίκας και των ανθρώπων που συναναστρέφεται σε κωμικοτραγικές ή και ακραία τραγικές καταστάσεις.
Η Χαριγένεια θα ζήσει τα πάντα, από ένα "αθώο" χαστούκι μέχρι τη βαριά σωματική βία, αλλά και τον έρωτα. Με αντάλλαγμα τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της και με όρκο σιωπής, (στη διάρκεια της χούντας) θα ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη πρόταση. Το τίμημα ακριβό. Ένα μενταγιόν, τα όνειρα και το τυχαίο θα καθορίσουν τη σχέση ανάμεσα στη Ζωή και στη Χαριγένεια στα σαράντα χρόνια που θα ακολουθήσουν μετά τον Ιούλιο του 1974.
Όταν θέλει η ζωή να σε λυτρώσει, σου ανοίγει την πόρτα σε έναν καινούριο παράδεισο, εκεί που το αχ του έρωντα ξοδεύεται στη μνήμη του νερού, για να κυλάει ο Αχέροντας με τον καιρό της αγάπης, όταν το τέλος έρχεται απλά και ανώδυνα προοικονομημένο από τη φύση.
Ένα αξιόλογο βιβλίο γεμάτο αισθήματα και εικόνες ζωντανές, σαν πίνακες ζωγραφικής. Σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σου αποκαλύπτει βαθιά κρυμμένες πτυχές της ψυχής.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Αποκτήστε το άμεσα:
www.captainbook.gr/book/217997/mia-koursa-gia-ti-charigeneia
Γυναίκες Ηπειρώτισσες σκιορίσματα της φύσης…
Όταν κατεβαίνει παγωμένος o αέρας από τη Μουργκάνα, τον Γράμμο, το Μιτσικέλι, τα Τζουμέρκα, την Πίνδο, θαρρείς φυσά για να γυρίσει ακόμη μια φορά σελίδες της μνήμης και της ιστορίας. Πρόκληση και πρόσκληση μιας άλλης ανάγνωσης για να συλλαβίσεις το χρέος, να ψιθυρίσεις και να συμπληρώσεις ονόματα.
Σε τούτη την άγονη φλούδα της γης, καθεμιά γυναίκα του παλιού καιρού, είναι ένας θρύλος, ένα σύμβολο.
Γυναίκες Ηπειρώτισσες, της αντοχής, της υπομονής, της περηφάνιας, της αυτοθυσίας, της τιμής.
Θα τις ανταμώσεις, στα καταράχια και στα ρέματα, στις βρύσες, στις ρούγες, στα ρόγκια ζαλωμένες ξύλα ή και με τη σαρμανίτσα στην πλάτη καμιά φορά.
Θα τις αναγνωρίσεις από την πυρωμένη ψυχή, αυτή που κρατούν απαράδοτη στα δόντια και δεν θα τις αστοχήσεις ποτέ. Μέσα σου, θα καίει και θα φέγγει το βλέμμα τους.
Γυναίκα Ηπειρώτισσα, της άγρυπνης πάλης…
Για εσένα, με ευγνωμοσύνη τούτη η ταπεινή κατάθεση της δικής μου ψυχής.
Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/cDar9u
.jpg)