Από το Άλφα ως το Ωμέγα.

Η αποθήκη 

Συγγραφή: Βασίλης Κουτσιαρής

Eικονογράφηση: Θέντα Μιμηλάκη

Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, 2015

45 σελίδες

ISBN: 978-960-5630-94-2

Τιμή € 13,50

Ο Βασίλης Κουτσιαρής γεννήθηκε στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Είναι συντονιστής της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης Κω (Βραβείο σε πρόγραμμα για την προώθηση της φιλαναγνωσίας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2012). Έχει την επιμέλεια της σελίδας 'Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου' στην ηλεκτρονική εφημερίδα Kos Voice (Βραβείο Κυριάκος Παπαδόπουλος για τη χρήση των νέων τεχνολογιών και κυρίως του διαδικτύου για τη Φιλαναγνωσία από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2013) και κάνει παρουσίαση παιδικών βιβλίων στη στήλη "Βιβλίο. στο μικροσκόπιο". 

Το 2011 το παραμύθι του "Ένα αστέρι για μένα" (Βραχεία λίστα βραβείων / Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) και το 2012 το παραμύθι του "Είναι κάτι που μένει" τιμήθηκαν με Έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. 
Το 2012 το παραμύθι του "Ένα κομμάτι ουρανού" έλαβε Τιμητική Διάκριση στον 1ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό για το χαμόγελο του παιδιού (ΟΦΕΠΣ). 
Το βιβλίο του "Είναι κάτι που μένει" τιμήθηκε με το Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Η Θέντα Μιμηλάκη αποφοίτησε από το τμήμα ζωγραφκής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας όπου και ασχολήθηκε παράλληλα με τις γραφικές τέχνες, τη χαρακτική και τα πολυμέσα.

Συμμετείχε σε φεστιβάλ ψηφιακής τέχνης, και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2005 ασχολείται με την εικονογράφηση παιδικού βιβλίου και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ζει στην Αθήνα.

"Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη...

Μόλις άνοιγε η πόρτα, 
συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. 
Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, 
για να προστατευτούμε.

Δεν έπρεπε να μας δει το φως! 
Θα μας έκαιγε τα φτερά! 
Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, 
το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά."

Νικάμε τους φόβους
Διεκδικούμε την Ελευθερία

+ Ο πολυαγαπημένος συγγραφέας Βασίλης Κουτσιαρής με το συγκεκριμένο παραμύθι μάς εξέπληξε ευχάριστα! Δεν θα σταθούμε στο κατάλληλο λεξιλόγιο, στην ευρηματική ανάλυση (μέσα από την αφήγηση) του τι πραγματικά πρέπει να σημαίνει εξουσία, ποια είναι τα στάδια τα οποία οδηγούν στην πνευματική, σωματική, ψυχική ελευθερία και πως πρέπει να τολμάμε, να αψηφούμε τις φοβίες μας. Δεν θα σταθούμε στην πλοκή, στη σωστή επιλογή του τόπου εξέλιξης της ιστορίας και στην τέλεια παρομοίωση των παιδιών με τα πουλιά. Θα επισημάνουμε κάτι άλλο που κίνησε το ενδιαφέρον μας από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. Μια πτυχή, η οποία μπορεί να αποτελέσει για γονείς και εκπαιδευτικούς, τροφή για συζήτηση. Στο βιβλίο υπάρχει ένα μόνιμα τραυματισμένο περιστέρι ονόματι “η αρχηγός”. Στην ουσία υπάρχουν δύο κεντρικοί ήρωες. Η αφηγήτρια-η περιστέρα που διψά με τις αδελφές της να βγουν από την αποθήκη για να γνωρίσουν τον έξω κόσμο και να ψηλαφίσουν κάθε κομματάκι του και η περιστέρα-“αρχηγός” που θέλει να δημιουργήσει ένα κλίμα τρόμου για το εξωτερικό περιβάλλον στους υπόλοιπους συγκατοίκους της. Γιατί άραγε; Είναι ένα ανάπηρο περιστέρι και ζει με έναν μεγάλο φόβο: αυτόν της απόρριψης, της μη αποδοχής. Στο ενδεχόμενο της μεγάλης εξόδου των υπόλοιπων περιστεριών από την αποθήκη στη φύση βλέπει τη δική της είσοδο στη μοναξιά. Στον χαρακτήρα της «αρχηγού» μετουσιώνεται η ψυχή όλων των ανθρώπων με κάθε είδους αναπηρία και η αγωνία τους να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο με αποτέλεσμα πολλές φορές το άγχος τους να τους οδηγεί στο να εκλαμβάνουν λανθασμένα την ίδια τη φιλοσοφία της ζωής. Ο δημιουργός, ακόμα και στις τελευταίες φράσεις του αριστουργηματικού λογοτεχνικού εγχειρήματός του, αφήνει την ελπίδα να πλανάται παντού χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς:  

«Οι μήνες περνούσαν όμορφα.

-Θα μας πεις γιατί υπάρχει αυτή η άδεια φωλιά;

Mε ρώτησαν μια μέρα τα παιδιά μου.

-Είναι για μια παλιά φίλη, που τον τελευταίο καιρό λένε πως τριγυρίζει στα μέρη μας,

τους είπα και τα αγκάλιασα με τις φτερούγες μου.”

Συγκινητικό. Καθηλωτικό. Ανατρεπτικό.

+ Εξ ορισμού η αποθήκη είναι ένας χώρος όπου, φυλάσσονται αντικείμενα για το διάστημα που δεν είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν. Ένα δωμάτιο το οποίο στο άκουσμά του μας φέρνει στο νου συνειρμικά τις λέξεις: σκοτάδι, τρόμος, το αίσθημα της “έλλειψης οξυγόνου”. Κατ’ επέκταση ένα μέρος χωρίς αισιόδοξες πινελιές. Κάτι άψυχο, ψυχρό και αφιλόξενο. H εικονογράφος Θέντα Μιμηλάκη μάς εισήγαγε με το δικό της μοναδικό τρόπο στη σκιά… δημιουργώντας αγωνία ως και την τελευταία εικόνα δίνοντάς μας μέσα από τη φτερούγα του κεντρικού ήρωα το απόλυτο φως! Το λευκό! Απέδωσε άψογα ένα τόσο ιδιαίτερο κείμενο παραδίδοντας στους νεότερους ένα μάθημα εικονογράφησης. Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους ασχολούνται με τη ζωγραφική. Δεν συναντάς συχνά εικαστικό να συνταξιδεύει τόσο αρμονικά με το παραμύθι.

- Πώς να υπάρχει έστω και ένα πλην σε ένα βιβλίο στο οποίο ο εκδότης επένδυσε σε αυτό; Πολυτελής έκδοση!