ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το "The Bends" των "RADIOHEAD"
2015-01-23 10:25
Υπάρχουν μερικά CD που αναρωτιόμαστε όλοι πώς αντέχουν ακόμα, μετά από τόσα πολλά «παιξίματα». Το The Bends των RADIOHEAD είναι ανάμεσα στα 5 πιο πολυπαιγμένα στη δική μου λίστα.
Ήμουν σχεδόν 20 τότε, φοιτήτρια στο Μαθηματικό και ταυτόχρονα μερικώς εργαζόμενη, ερωτευμένη, και στη φάση που άρχιζα να καταλαβαίνω καλύτερα τι συμβαίνει γύρω μου. Μπορούσα επιτέλους να ακούσω μουσική με τις ώρες, κάτι ακατόρθωτο μέχρι λίγο καιρό πριν, τότε που έδινα πανελλήνιες και δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια.
Το The Bends ήταν δώρο από χέρι! Ο έρωτας μεταξύ μας, εννοώ μεταξύ του The Bends και εμένα, ήταν ακαριαίος. Από τους ασυνήθιστους ήχους στην αρχή του πρώτου τραγουδιού (Planet Telex), στην ένταση της ηλεκτρικής κιθάρας στο ομότιτλο τραγούδι The Bends, στην τρυφερότητα του High and Dry ή του Fake Plastic Trees, στην απρόσμενη «σκληράδα» του Bones ή του Just, στους κοφτερούς στίχους και στο μουσικό ξέσπασμα στο My Iron Lung, στην απόλυτη εκφραστικότητα του Yorke στο Sulk, στις «μουρμουριστές» ψηλές του στο Black Star, όλα με ενθουσίασαν. Όμως, μετά την ολοκληρωμένη πρώτη ακρόαση, που την ακολούθησαν αχόρταγα αρκετές ακόμη, ήξερα ότι αυτό το CD περιείχε δύο πραγματικά μουσικά διαμάντια: το Street Spirit και το Bullet Proof… Wish I Was.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά να έχω καθίσει στο πιάνο μου και να παίζω την εισαγωγή του Street Spirit ξανά και ξανά και ξανά, αποσβωλομένη, υπνωτισμένη σχεδόν. Και μετά δειλά-δειλά να το τραγουδάω-εννοείται ότι είχα απομνημονεύσει τους στίχους μετά από τόσα ακούσματα. Θυμάμαι, επίσης, μετά από περίπου ένα οκτάμηνο, παραμονή Χριστουγέννων να έχουμε μαζευτεί στο σπίτι φίλοι, και να παίζουμε το Street Spirit εγώ στο πιάνο και ένας εκ των φίλων στην κιθάρα, και να το τραγουδάμε όλοι μαζί, καμιά δεκαπενταριά άτομα. Για μένα, το Street Spirit συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο μεγαλοφυή κομμάτια της σύγχρονης μουσικής. Το τέλεια μελωδικό και ρυθμικό μουσικό του μοτίβο, που επαναλαμβάνεται ανελλιπώς σε όλο το κομμάτι, αποτελεί ίσως την πιο όμορφη μουσική βάση που έχει επινοηθεί ποτέ. Και αυτή η εξαιρετική μουσική βάση ντύθηκε με υπέροχους στίχους, όπως το αξεπέραστο “Immerse your soul in love” στο τέλος του τραγουδιού.
Όσο για το Bullet Proof… Wish I was, ο ήπιος λυγμός του Thom σε συνδυασμό με τα εμφανή στο αυτί γυρίσματα των δακτύλων του Greenwood στην ακουστική κιθάρα καθιστούν το τραγούδι έντονα μελαγχολικό, αναδεικνύοντας όμως ιδανικά το πώς η μελωδική λιτότητα μπορεί να αγγίξει τον ακροατή. Τουλάχιστον εμένα με άγγιξε. Και σκεφτόμουν, τότε, πόσο πολύ θα ήθελα κι εγώ να είμαι “bullet proof”, σε εκείνες τις σφαίρες που εκτοξεύονται ύπουλα, συχνά από «φίλους», και σε ανύποπτο χρόνο μπορούν να μας κάνουν μεγάλη ζημιά, να μας πληγώσουν-ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα όπως έμαθα με τα χρόνια. Στο Bullet Proof χρωστάω μέρος της συναισθηματικής μου εκτόνωσης. Καθόμουν στο πιάνο, έπαιζα το Bullet Proof, μεταφερόμουν σε έναν άλλο κόσμο, και όταν επέστρεφα ως δια μαγείας ένιωθα πολύ καλύτερα. «Αποφορτισμένη» είναι μάλλον η κατάλληλη λέξη. Αυτό συμβαίνει ακόμα με το συγκεκριμένο, και με μερικά ακόμη τραγούδια, και έχει να κάνει με το μαγικό ραβδάκι της μουσικής.
Αυτό το μαγικό ραβδάκι που όταν σε αγγίξει μπορεί σε δευτερόλεπτα να σε σηκώσει από τον καναπέ και να σε κάνει να κοπανιέσαι χορεύοντας εν μέσω μιας απρόσμενης ψυχικής ευφορίας, ή να σου φέρει δάκρυα στα μάτια εν μέσω μιας εξίσου απρόσμενης και ανεξήγητης συγκίνησης. Το Τhe Bends είναι αναπόσπαστο κομμάτι από το παζλ που συνθέτει το δικό μου μαγικό μουσικό ραβδάκι.
Υ.Γ. Immerse your souls in love…
Για το BOOK TOUR, Μαίρη Σκόρδια.
.jpg)