ΝΑΙ - Μαργαρίτα Καραπάνου, Εκδόσεις Ωκεανίδα, 1999

Νέα χρονιά, νέα συνεργασία, νέα στήλη στο ηλεκτρονικό περιοδικό BOOK TOUR. Τίτλος της: «Ταξιδεύοντας με τα βιβλία». Κάθε μήνα ένα αγαπημένο μου βιβλίο θα γίνεται η αφορμή για ένα ταξίδι, είτε πραγματικό είτε φανταστικό. Σκοπός και στόχος να γίνουμε όλοι συνεπιβάτες στις σελίδες του. Και κάπως έτσι ξεκινά το πρώτο μας ταξίδι…

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και με χαρά δέχτηκα την πρόσκληση αγαπημένων φίλων να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο παρέα, σε ένα μικρό χωριό λίγο έξω από την Αθήνα. Ετοίμασα αποσκευές αλλά δεν είχα αποφασίσει ακόμη πιο βιβλίο θα μου κρατούσε συντροφιά σε αυτό το σύντομο ταξίδι. Κοιτούσα για ώρα τη βιβλιοθήκη ώσπου ένιωσα το “ΝΑΙ” της Μαργαρίτας Καραπάνου να μου κλείνει πονηρά το μάτι. Χωρίς δεύτερη σκέψη το έβαλα στην τσάντα μου και ξεκίνησα για τον προορισμό μου.

Αυτό μου συμβαίνει πάντα με την Μαργαρίτα Καραπάνου, δεν μπορώ να της αντισταθώ. Πρώτη φορά τη γνώρισα το 2013 μέσα από την παράσταση του Πέτρου Ζούλια «Δεν μ’ αγαπάς, μ’ αγαπάς» στο θέατρο Βασιλάκου. Ένα έργο βασισμένο στο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου που φέρει τον ίδιο τίτλο και περιέχει τα γράμματα που έστελνε η Μαργαρίτα Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου και μέσα από τα οποία σκιαγραφείται η δύσκολη σχέση τους. Μέχρι να τελειώσει η παράσταση είχα αγαπήσει την Μαργαρίτα Καραπάνου.

Από την άλλη μέρα κιόλας άρχισα να προμηθεύομαι τα βιβλία της: «Η Κασσάνδρα και ο λύκος», «Ο υπνοβάτης», «Lee και Lou», «Rien ne va plus» και το «Ναι» που ήταν το πρώτο που διάβασα. Σήμερα, σχεδόν δυο χρόνια μετά, ανυπομονώ να επιβιβαστώ στο λεωφορείο και να ταξιδέψω στον κόσμο της Μαργαρίτας ή αλλιώς στον κόσμο της Λώρας, της ηρωίδας του βιβλίου η οποία δίνει σκληρή μάχη για να ξεφύγει από τα δίχτυα της μανιοκατάθλιψης.

Η μηχανή του λεωφορείου ξεκίνησε. Ξεκίνησα κι εγώ να περιπλανιέμαι στη ζωή της Λώρας. Από τις πρώτες λέξεις, η Μαργαρίτα Καραπάνου, καταφέρνει να σε καθηλώσει. Με γραφή που φτάνει στο κόκαλο σε κάνει θες δε θες να ακολουθήσεις την πορεία της ηρωίδας της

«Στην κλινική μού άρεσε πολύ. Μου βάζανε ορούς, μου κάνανε ηλεκτροσόκ, μου μιλούσανε άσχημα, μου κάνανε συνέχεια ενέσεις. Εγώ όμως έγραφα με τον ορό, έγραφα ακριβώς μετά τα ηλεκτροσόκ, ακόμα ζαλισμένη και παράλυτη, έγραφα μέσα στον ύπνο μου που ήταν γεμάτος εφιάλτες.

Ήταν ωραία…»  ,

την αρρώστια της

«Μανιοκατάθλιψη…. Αυτή την αρρώστια έχω… Είναι πολύ σοβαρή….

Αλλά έχει πλάκα… Μ’ αρέσει…. Πας πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, λοξά και ίσια πού και πού…

Τι να κάνουμε, καλή είναι…».

Η Λώρα είναι βαριά άρρωστη. Ζει ανάμεσα σε πράγματα που συμβαίνουν και σε πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα. Ζει στα όρια. Φλερτάρει με την αυτοκτονία

«Η αυτοκτονία είναι η πιο γλυκιά πράξη… Κόβεις τις φλέβες σου βαθιά μ’ ένα χρυσό νυστέρι όλο διαμάντια, ρουφάς το αίμα σου και πεθαίνεις από την ηδονή…

Αλλά εδώ στην κλινική δεν μπορώ…

Θα περιμένω να γυρίσω σπίτι… Βιάζομαι…».

Κάθε μέρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει πουθενά μια ελπίδα να φωτίσει λίγο τη ζωή της. Νιώθει μόνη. Ακόμη και ο Θεός της έχει γυρίσει την πλάτη

«Θεέ μου, γιατί μ’ εγκαταλείπεις; Σ’ αγαπώ… και ξέρω ότι μ’ αγαπάς… Μια νύχτα μου χάιδεψες το μέτωπο και δροσίστηκα… Έχω ακόμα τη γεύση του χεριού σου… Αλλά δε με βοήθησες…».

Μόνη παρηγοριά στο δύσκολο δρόμο της ζωής της, οι άγνωστες χαϊδευτικές φωνές των ροζ γραμμών

«Έχω δώσει το απόρρητο νούμερο του τηλεφώνου μου στα Sexy Lines…

Έτσι, για να’ χω παρέα…

Να μου τηλεφωνάει και κανένας άνθρωπος, κι όχι μόνον οι ψυχίατροι…» ,

ή η σκυλίτσα της η Λούκα

« “Λούκα”, τη ρωτάω, “εσύ τουλάχιστον μ’ αγαπάς;”

“Σε λατρεύω”, μου απαντάει η Λούκα και μου γλείφει τη μύτη.

Κοιμόμαστε αγκαλιά…»      

Τα χιλιόμετρα κυλούν. Έξω από το παράθυρο οι εικόνες αλλάζουν συνέχεια μα δεν μπορώ να σηκώσω τα μάτια μου από το βιβλίο. Η Καραπάνου με λόγο απλό μα κοφτερό δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Ζεις την κάθε στιγμή από τη ζωή της Λώρας. Κλαίς με τις δυσκολίες της, τη θαυμάζεις για το θάρρος  και τη διάθεση της να τις αντιμετωπίσει με χιούμορ

«Εγώ δε χρειάζεται να πάω ecstasy, το’ χω μέσα μου»,

ζεις την αγωνία της αν θα καταφέρει να νικήσει την αρρώστια

« “Δεν γίνεται να συνεννοηθούμε; Να τα βρούμε;” ρωτάω την αρρώστια.

“Ίσως… Θα δω… Θα το σκεφτώ…” μου απαντάει.»

Το ταξίδι μου είναι σύντομο. Σιγά σιγά φτάνω στον προορισμό μου βυθισμένος σε όσα ζει η ηρωίδα. Μα κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος έρχεται η λύτρωση. Η Λώρα, βρίσκει τη δύναμη και κάνει την ανατροπή. Αφήνει πίσω της το σκοτάδι και έχοντας στο πλευρό της τον Ice, τον γιατρό που την παρακολουθούσε και με τον οποίο είναι ερωτευμένη, τραβά πάλι για το φως, φωνάζοντας ένα δυνατό «ΝΑΙ» στην ευτυχία, στην ελπίδα, στη ζωή.

« “Λώρα, θα με παντρευτείς;”

“Ναι”, ψιθυρίζω. “Ναι… Ναι… Ναι…”»

Κατεβαίνω από το λεωφορείο. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, το κρύο τσουχτερό ενώ μικρές νιφάδες χιονιού πέφτουν κι όμως η θέληση της Λώρας για τη ζωή με ζεσταίνει. Γιατί αυτό είναι το «ΝΑΙ» της Μαργαρίτας Καραπάνου, η κατάβαση της ανθρώπινης ψυχής στην κόλαση που λίγο πριν χαθεί, βρίσκει τη δύναμη να αναδυθεί ξανά στο φως, στην ελπίδα, στη ζωή.

Χαμογελάω. Σε λίγες ώρες άλλος ένας δύσκολος χρόνος θα φύγει και θα πάρει τη θέση του ο νέος που εξαιτίας της Μαργαρίτας Καραπάνου και της Λώρας για μένα θα ξεκινήσει με γεμάτη την καρδιά όνειρα και ελπίδες πως παρά τις δυσκολίες στο τέλος θα τα καταφέρουμε.

Καλή Ανάγνωση   

Για το BOOK TOUR, Χάρης Γαντζούδης 

Η σελίδα του συγγραφέα-αρθρογράφου στο facebook: 

www.facebook.com/charisgantzoudis