Γνωρίστε τον Αλέξανδρο Δαμουλιανό

Ο Αλέξανδρος Δαμουλιανός κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2007, στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ Αθηνών, «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Θεός στον ορίζοντα», δικού του σεναρίου και σκηνοθεσίας Λένας Βουδούρη, η οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το 2010 συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο TEDxAthens 2010. Αρθρογραφεί στους «ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ» και στο «envivlio». Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα παιδικό παραμύθι καθώς και ένα ανάγνωσμα για εφήβους και ενήλικες. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει βραβευτεί από τον Όμιλο για την Unesco Δήμου Αμαρουσίου Περιφέρειας Αττικής με έπαινο για το σύνολο της δουλειάς του. Το «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» είναι το ένατο βιβλίο του και το δεύτερο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Ολάκερη η παιδική ηλικία του καθενός μοιάζει με μια ατέρμονη και εντελώς ακύμαντη θάλασσα. Στην μέση αυτής της απεραντοσύνης υπάρχει μία αλμυροφαγωμένη, βάρκα, με το χρώμα της να το αφαιρεί ο ανηλεής ήλιος, και με ρωγμές σχεδόν σε όλο το μήκος της σχεδόν. Καλούμαστε, λοιπόν, με υλικά από το νεόδμητο είναι μας  με βάση αυτό το πλεούμενο να δημιουργήσουμε με το πέρας των ετών ένα μεγαλοπρεπές καράβι με κατάλευκα, περήφανα πανιά αλλά όχι μόνο, και τα κύματα και τους αγέρηδες, και έτσι να πλεύσουμε διασχίζοντας το Αέναο έως, σε όποιο σημείο του νιώσουμε εμείς, να ανασύρουμε τη δική μας γη όπου θα ενηλικιωθεί το αξεδίψαστο μεράκι που δίνει φωνή στους παλμούς μας. Με όλη αυτή την, ας πούμε, αλληγορία θέλω να σας πω ότι έχω σεργιανίσει τόσες πολλές φορές την ηλικία στην οποία αναφερθήκατε που πλέον κάθε ανάμνηση από αυτήν είναι ο εαυτός ο οποίος μου υπενθυμίζει ποιος ήμουν και ποιος θέλω να γίνω.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Η αναπόληση για μένα είναι ένας εξαιρετικός οδικός χάρτης για το Αύριο. Σε ό,τι έχω βιώσει προσπαθώ να βρίσκω μια χρησιμότητα ώστε να το αξιοποιώ προς όφελός μου στον πόλεμο μα και στην ανακωχή με τη Ζωή. Επειδή όμως θεωρώ πως η ήττα είναι καλύτερη και επεξηγηματικότερη δασκάλα από τη νίκη, αρκετές φορές επισκέπτομαι την τάξη της όπου προβάλλεται σε προτζέκτορα μια στιγμή μου μαζί της.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Οι σκέψεις μου μοιράζονται με εμένα τις εκλάμψεις και τις αναλαμπές τους, που είπατε. Έπειτα εγώ τα εξομολογούμε στην πένα μου και συνεπώς στον καθένα. Όμως αν κρυφακούει η τοξική πλευρά του εαυτού μου, την οποία όλοι θαρρώ πως έχουμε, πρέπει οι άμυνές μου να είναι αδιάβλητες διότι μπορεί να τα μετατρέψει σε όπλα εναντίον μου.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή πως οι πειρασμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μονάχα απόκληρα μέρη του εαυτού μας που επιδιώκουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των επιλογών μας και εντέλει να δικαιωθούν. Εγώ θα σας πω ότι η ασπίδα μας απέναντί τους είναι να πράττουμε τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που μας συμβουλεύουν. Έτσι και αποδυναμώνονται, και καταλαβαίνουν ποια είναι η θέση τους στην προσωπική μας “κοινωνία”, να αναδεικνύουν το φως εντός μας που πολλοί το αγνοούν.

Τι σας προσγειώνει απότομα;  

Βαδίζω πλάι με την πραγματικότητα, όσο κι αν διαφωνώ μαζί της. Ένα είδος διαλόγου μαζί της είναι κάθε μου κείμενο. Τα σύννεφα και τα ουράνια είναι για εκείνους που δεν δέχονται τους νόμους της βαρύτητας.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να φτιάξει τον δικό του λόγο. Προσωπικά δεν κάνω το χατίρι στον φόβο να μην δει μόλις ξυπνάω το χαμόγελο μου.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Αλέξανδρο, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Όλες οι στιγμές εμπεριέχουν ένα αληθές κομμάτι μου το οποίο ήταν και είναι ενεργό υπό οποιαδήποτε έννοια. Ωστόσο, νομίζω πως ο πιο αληθινός “Αλέξανδρος” δεν έχει έρθει ακόμα, παλεύω κάθε μέρα για να συμβεί αυτό.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η Αγάπη για τη Ζωή ακόμη και μέσα από τις αδικίες της.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ένας ταξιδευτής μπορεί να αγαπήσει και να αφιερωθεί μονάχα σε μια χώρα; Νομίζω πως όχι. Το ίδιο ισχύει και για έναν άνθρωπο που φιλοδοξεί να ονομαστεί ποιητής-συγγραφέας-λογοτέχνης. Το κάθε είδος μού προσφέρει μια διαφορετική συγκίνηση και άλλου επιπέδου δυνατότητες. Συνεπώς η Λογοτεχνία είναι σύμπαν με πολλούς πλανήτες. Δεν θέλουμε να τους εξερευνήσουμε όλους;

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θεωρώ ότι έστω και με τις ατέλειές του ο κάθε ήρωας του κάθε έργου εξυπηρετεί κάποιον συμπαντικό σκοπό και έχει να μεταφέρει το οποιοδήποτε μήνυμα προς τον αναγνώστη. Οπότε η απάντηση είναι όχι.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Δεν είμαι υπέρ των συνταγών. Η πειθαρχία έχει εκπαιδεύσει τους πιο ευγενείς σκοπούς. Από την άλλη, δίχως τον αυθορμητισμό χάνουμε την ανθρωπιά μας. Στην Λογοτεχνία μπορούν να συνυπάρξουν αντίρροπες δυνάμεις.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Όπως σας είπα, η Λογοτεχνία έχει ανάγκη μα και την χρειάζονται οι αντιθέσεις. Η παράδοση και ο μοντερνισμός συμβιβάζονται, απ’ όλες τις απόψεις, μέσα σε ένα συγγραφικό πλαίσιο. Άρα, και το μολύβι και το πολυμέσο υπηρετούν τον ίδιο στόχο.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο 
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι…»

 Οδυσσέας Ελύτης, Μονόγραμμα.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα συνεχίζεις να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Call me by your name» [Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου] του Λούκα Γκουαντανίνο, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντρέ Ασιμάν.

Έκθεση εικόνων 

Το τελευταίο του λογοτεχνικό εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το "Όσα τα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα".

Aποκτήστε το άμεσα:

www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/books-gr/dihghma/osa-asteria-den-fovithikan-to-ksimeroma