Φantasticon 2016

Το Φantasticon είναι ένα φεστιβάλ σχετικά με τις διάφορες μορφές έκφρασης του Φανταστικού (βιβλία, κόμικς, σχέδιο, σεμινάρια, ομιλίες, rpg, επιτραπέζια παιχνίδια, μουσική, ταινίες κ.α.). Έλαβε χώρα για 2η χρονιά στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση (Μασσαλίας 22, Αθήνα) στις 3 και 4 Οκτωβρίου του 2016. Η προσέλευση του κοινού ήταν αθρόα. Ανάμεσά τους κρυβόταν και ένας μυστηριώδης επισκέπτης. Ας δούμε τι θα μας αποκαλύψει...

* * *

«Φυσικά και θα πάω, σ' το είπα. Δεν γίνεται να λείψω από τέτοιο γεγονός. Θέλω, εξάλλου, να διαπιστώσω κατά πόσο τα κατάφεραν τα ανθρώπινα πλάσματα. Δεν το περίμενα ότι θα είχαν το θάρρος να παρουσιάσουν την κουλτούρα μας για να τη χαρούν οι ίδιοι αλλά και οι άλλοι. Ξέρεις, αυτοί οι δύσπιστοι».

Έτσι, λοιπόν, την Κυριακή στις 4 Οκτωβρίου ντύθηκε κατάλληλα για την περίσταση. Φόρεσε μαβιά κορδόνια γύρω από τα χέρια του, σκούρο κυπαρισσί πουκάμισο με λίγο φως του μαργαριταριού στο πέτο. Και φυσικά μαύρο... Το κατάλληλο χρώμα. Εξάλλου, η φαντασία δίνει έμφαση σε όλα αυτά που μας κατατρύχουν, αντικατοπτρίζοντας και τη σκοτεινή μας πλευρά.

Είχε περάσει ήδη μια μέρα στο φεστιβάλ, στο κάτω επίπεδο. Όσα είδε, τον ικανοποίησαν. Είχαν έρθει πολλοί άνθρωποι, και κάποιοι δικοί του, αν και τους απέφυγε. Γλίστρησε ανάμεσά τους αόρατος, ήθελε μοναξιά, βαριόταν τις συζητήσεις. Εξάλλου, την τελευταία φορά, είχε μονομαχήσει με τον Λέφυστο, τον χαμένο πρίγκιπα του Ερέβους, δεν ήθελε πάλι τα ίδια.

Ο χτεσινός απολογισμός, πάντως, ήταν θετικός. Πολύ θετικός για την ακρίβεια. Τα ανθρώπινα πλάσματα τα είχαν καταφέρει. Παράξενο, δεν τους το είχε. Δεν περίμενε ότι θα είχαν το θάρρος και την επιμονή. Οι άνθρωποι γκρινιάζουν και τσακώνονται πολύ εύκολα... Ποιος ξέρει, ίσως να έβαλαν μυαλό.

Συνάντησε πολλά ανθρώπινα πλάσματα, ούτε μικρά, αλλά ούτε και μεγάλα, πολλά από αυτά μεταμφιεσμένα. Γρύλισε ευχαριστημένος. Γούστο είχαν. Μια κοπέλα γύρισε προς το μέρος του παραξενεμένη.

Χμ... είχε αρχικά,

αποφασίσει να περάσει απαρατήρητος. Ήθελε μόνο να δει, να ελέγξει τρόπο τινά, όμως σιγά-σιγά άλλαξε γνώμη. Ήθελε να διασκεδάσει. Να προσθέσει μια ακόμα πιο σκοτεινή νότα... 

Πήρε φόρα και όρμησε ανάμεσά τους βγάζοντας μικρούς βρυχηθμούς. Τους είδε να κοιτάζονται απορημένοι, αλλά το κέφι τους δεν χάλασε.

«Έχουν και εφέ» είπε ένας ανθρωπάκος ενθουσιασμένος.

Γούστο έχουν αυτοί, σκέφτηκε διασκεδάζοντας. Στη συνέχεια, κατευθύνθηκε φουριόζος προς τη μεγάλη αίθουσα με τα βιβλία.

Βιβλία... πολλά βιβλία... όπως του άρεσαν. Με περιπέτειες, δράκους, κάστρα, μάχες, αλλόκοτες καταστάσεις και πολλή τρέλα. Πήγε δίπλα σ' έναν πάγκο και κατάπιε μερικά. Είχε κάθε δικαίωμα εξάλλου. Του άρεσε να τρώει βιβλία, έτσι τα ζούσε κιόλας. Στη συνέχεια, βρήκε και ένα κρυμμένο, και το έβγαλε στην επιφάνεια. Τα βιβλία πρέπει να φαίνονται, ούρλιαξε. Είδε τους ανθρώπους να στέκονται προσοχή για λίγο. Χαχάνισε με τις φάτσες του και προχώρησε. Και άλλα βιβλία, παλιά και καινούρια. Και σχέδια. Και πολύ μαύρο...

Εξαιρετικά, σκέφτηκε. Δεν είμαστε παιδάκια, αν και είχαν έρθει μερικά. Τα είχαν φέρει οι ανθρώπινοι γονείς. Ήρθαν να χαζέψουν τους μεταμφιεσμένους, τα κόμικς, τα κάστρα. Πλάκα είχαν, τα είδε που διασκέδαζαν, γελούσαν με τις στολές των μεταμφιεσμένων. Και στον  πάνω όροφο είχε παιχνίδια από ό,τι έμαθε. Επιτραπέζια και τα άλλα, τα RPG. Τα γουστάρουν αυτά οι όχι και τόσο μικροί άνθρωποι και οι λίγο μεγαλύτεροι.

Αποφάσισε να εξερευνήσει τους πάνω ορόφους με τα δωματιάκια. Του άρεσε η ιδέα. Κάθε δωματιάκι και κάθε διαφορετικό. «Για να δούμε...» μουρμούρισε. Ανέβηκε τις σκάλες. Γύρω του έτρεχαν ντυμένα ανθρωπάκια με γέλια και πειράγματα. Καλά περνάνε, σκέφτηκε. Όταν έφτασε στον πρώτο όροφο, όμως μπλέχτηκε. Πού θα πήγαινε;

Και τότε τους είδε. Τα παιδιά από το φεστιβάλ. Όρθιοι δίπλα σε κάθε αίθουσα. Έσμιξε τα φρύδια του. Σιγά μην είχαν όρεξη, τόσες ώρες στημένοι όρθιοι, θα τους είχαν ζαλίσει. Για να κάνουμε ένα πείραμα, σκέφτηκε, λίγο χαιρέκακα.

Άξαφνα, μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο. Σε στριμμένο άνθρωπο. Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ. Ρώτησε έναν υπεύθυνο τι γινόταν μέσα στη μεγάλη αίθουσα. Οι πληροφορίες ήρθαν. Όμορφα, σταθερά, ουσιαστικά. Πισωπάτησε νιώθοντας ηττημένος.

«Ευχαριστώ...» μουρμούρισε.

Μπήκε μέσα. Άκουσε λόγια. Ερωτήσεις, ιστορίες. Για τη φαντασία, αλλά και τη ζωή. Γιατί η φαντασία είναι η ζωή αλλιώς, το λέμε και το ξαναλέμε, μήπως το καταλάβουν και αυτοί οι δύσπιστοι.

Στη συνέχεια, πήγε σ' ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί έπαιζαν επιτραπέζια. Οικογένειες αλλά και νεαροί άνθρωποι. Πολύ χαρούμενοι, φαίνονταν. Ίσως, θα έπρεπε να κάτσει και εκείνος, όμως είχε πάρει την παλιά του μορφή. Αισθάνθηκε παράξενα... Σαν να ήθελε κάτι και όμως δεν ήξερε πώς να το αγγίξει. Προχώρησε προβληματισμένος.

Σ' ένα άλλο δωμάτιο ήταν πολλοί νεαροί άνθρωποι, καθισμένοι γύρω από τραπέζια. Έπαιζαν αυτά τα παιχνίδια με κάρτες. Αυτοί και αν φαίνονταν χαρούμενοι. Βγήκε στον διάδρομο ικανοποιημένος, όταν διαπίστωσε ότι κάτι τον τραβούσε προς τα αριστερά. Προχώρησε γρήγορα και μπήκε σ' ένα δωμάτιο.

Επιτέλους! Αυτά μου αρέσουν! Κάστρα!

Μακάρι να ήταν εδώ ο Λέφυστος, τα γουστάρει κάτι τέτοια. Μπορεί να οργάνωναν καμιά μαχούλα, έτσι για να περάσουν καλά.

«Χμ, γκρρρρρ».

Αμάν! Ο Λέφυστος με την καλή του φορεσιά, μαύρη βέβαια, τον κοιτούσε λοξά μισοκρυμμένος πίσω από την πόρτα. Του έκανε νεύμα να μη μιλήσει.

«Γουστάρεις;» του είπα, δείχνοντας το κάστρο και κλείνοντας το μάτι.

Μου χάρισε μια γκριμάτσα ανυπομονησίας, είναι που είναι κακομούτσουνος, τώρα απέγινε, σκέφτηκα σαρκαστικά. Επ! Μα τι κάνει;

«Μ' εκνευρίζεις, όταν το κάνεις αυτό, σ' το έχω πει!»

«Πάψε, βλαμμένο».

Πάλι είχε τσουλήσει στο έδαφος και είχε έρθει αστραπιαία δίπλα μου. Θέλω να μάθω πώς το καταφέρνει, αλλά δεν μου λέει.

«Πάμε» είπε «πλακωνόμαστε άλλη φορά».

Άλλη φορά; Τι έπαθε αυτός; Και η φάτσα του, πώς είναι έτσι; Σαν να ήταν... πώς να το πω... Λίγο πιο φωτεινή από ό,τι συνήθως. Και τα μάγουλά του φαινόταν λίγο ροδαλά. Δεν πάμε καλά.

«Πού πάμε;» ρώτησα απορημένος.

«Είναι εδώ...» μου είπε ενώ τσουλάγαμε στον διάδρομο.

Φαινόταν να είναι σε πυρετώδη κατάσταση. Μπήκαμε στον προθάλαμο μιας άλλης αίθουσας. Είδαμε τους υπεύθυνους να κοιτάζουν την αύρα μας, ειδικά ένας τυπάκος μου φάνηκε ότι μας ένιωσε, αλλά δεν πρόλαβα να ακούσω τι είπε, γιατί ο Λέφυστος με είχε φέρει μπροστά από μία πόρτα.

«Πάμε, είναι εδώ!»

Δεν είμαστε καλά... Ο Λέφυστος έδειχνε συγκινημένος. Μπήκαμε μέσα φουριόζοι και τότε τους είδα. Ένα μικρό ανθρώπινο πλάσμα τούς είχε φέρει. Τους κάλεσε με τα μολύβια του. Ήταν εκείνοι, από τους οποίους είχε ξεκινήσει το ταξίδι μας στη Φαντασία...

Γύρισα προς τον Λέφυστο. Στο πρόσωπό του είδα κάτι σαν χαμόγελο, κάτι που δεν είχα ξαναδεί πάνω του εδώ και πολύ καιρό.

«Πάμε;» ψιθύρισε.

«Ναι» είπα.

Και φύγαμε μαζί τους...

* * *

Στο Φantasticon 2016 έγινε μια προσπάθεια στον τομέα της παιδικής φαντασίας με την εκδήλωση «Ζωγραφική για παιδιά». Λόγω ασθένειας δεν πήγε, όπως το είχαν φανταστεί οι υπεύθυνοι, αλλά μας άφησε μια πολύ αισιόδοξη αίσθηση.

Έχω αναφέρει παλιότερα ότι υπάρχει ένα χάσμα στον χώρο της Φαντασίας. Παρόλο, που όλοι (σχεδόν) έχουμε διαβάσει παραμύθια και μύθους σε μικρότερη ηλικία, μετά κάτι συμβαίνει και μια μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού φεύγει από το φανταστικό και προσανατολίζεται σε άλλα είδη. Ίσως είναι θέμα γούστου, ίσως όχι...

Αν, λοιπόν, το Φantasticon καταφέρει να γεφυρώσει το χάσμα, θα έχουμε να λέμε για μια μεγάλη επιτυχία.

Τα ξαναλέμε,

Κωνσταντίνα

Για το Book-Tour, Κωνσταντίνα Κοράκη.

https://www.goodreads.com/author/show/7960996.Konstantina_Koraki